Vaarwel Cambodja

Battambang – Pailin, 90,5 km met de auto, 1 januari 2024, 20 km op de fiets.

’s Morgens na een ontbijtje van pannenkoeken met gebakken ei en spek en lemon en honing, fietsen we het centrum nog in om naar het Museum te gaan. Vanwege1 januari is het een Nationale Feestdag en is het Museum gesloten. We drinken ergens een kop koffie en het blijkt het trefpunt voor fietsers te zijn. Je raakt hier ontzettend snel met de inwoners aan de praat. Zo ook nu. Een man die ook graag fietst komt met ons praten. Gelukkig spreekt hij redelijk Engels en horen we het een en ander over Battambang, de regering en de belastingen. Gisteren stond er een gele Lamborgini in de stad. Die is vast van iemand van de regering uit Phnom Penh zegt hij. De buurlanden betalen enorm veel om de wegen te verbeteren en er wordt flink met steekpenningen gewerkt.

We hebben een shared taxi naar Pailin. Het is te ver om in 1 dag te fietsen hoewel de weg verbeterd is sinds 2015 toen we hem wel gefietst hebben. We hebben toen de fiets of wandelroute via Google maps gedaan. Was super uitdagend over klei en zandwegen en door riviertjes heen omdat er geen bruggen waren. We willen onze laatste dag in Cambodja gemakkelijk doorbrengen. We zijn de 2e die de taxi ophaalt. De fietsen moeten erin en dat wordt zweten, voorwielen eruit. Andere bagage op het dak. Wrikken en wringen om de fietsen toch in de auto te krijgen en de deur dicht te kunnen doen. 9 personen incl de chauffeur. Hij rijdt erg wild, dicht op de voorgaande auto’s. Passeren zodra het kan. Toeteren om te laten horen dat hij eraan komt. Ik lees verder in mijn boek om niet op de weg te moeten kijken. In de stad gaan we eruit op de markt. Eerst maar koffie of een shake drinken in een klein tentje langs de weg. Dan op zoek naar een resort, liefst met zwembad om vanmiddag lekker te ontspannen. We hebben nog 50.000 Riel, dat zou genoeg moeten zijn om 1 nacht in een resort te verblijven. 1 overnachting is hier $ 35. We kunnen ook niet met Thaise Bath betalen.Alleen met de QR code zoals iedereen hier betaald met zijn telefoon. Alleen bij onze bank kunnen we dat niet in het buitenland. Het is een mooi resort aan de rand van het centrum, maar we rijden door naar Bamboo Guesthouse en Resort, die hebben ook een zwembad. 3,5 km richting de grens maar het blijkt toch nog gesloten te zijn ivm Covid. Daar balen we van. We keren terug naar de stad en er is een klein resort met kamers naast elkaar. Een vriendelijke jongeman helpt ons en probeert in het Engels tegen ons te kletsen, hij is zo trots op de paar woorden die hij kent. $ 10 en we hebben nog een beetje over om te eten vanavond. We wisselen Thai Bath in bij een wisselkantoortje voor Dollars zodat we niet moeilijk moeten doen als we nog iets willen kopen of eten morgenochtend. We dineren in een leuk restaurantje waar we vooraf een amuse krijgen. We zitten boven op het terras met uitzicht op de bergen en de ondergaande zon. We eten er goed. Ik 2 steaks met gegrilde groenten, Hans gefrituurde visjesmooi geserveerd op een bord met gefruit knoflook.

De volgende morgen ontbijt aan de straat in een klein dorpje net buiten Pailin. Heerlijk een grote pot thee erbij. Ook een kommetje kippenbouillon. We kopen nog een Vaseline hand en nagel crème die ik ook op mijn droge voeten kan smeren. We hebben nog net genoeg over om koffie te drinken vlak bij de grens en nog een chocolade croissant erbij. Platzak gaan we de grens over.

Vaarwel Cambodja, 2 januari 2024, 55,7 km

Wat zijn we van je gaan houden, van de natuur, maar nog meer van de mensen. Zo vriendelijk zijn we ze nog nergens tegen gekomen. Ze zijn meer opener dan de vorige keren dat we er waren. Toen waren ze bescheidener. Wat zullen we alles missen, zeker de zand en klei wegen, het lekkere eten. Het doet pijn in ons hart om afscheid te nemen. Bij de grens worden we opgewacht door 2 douaniers, behangen met onderscheidingen en speldjes op hun borst. Of we het naar ons zin gehad hebben vragen ze. Zeker weten. We moeten nog een formulier voor de fietsen halen. Ze worden bekeken en we mogen door. Bij de controle moeten we onze visum laten zien, die wordt gescand en er wordt een foto van ons genomen, onze vingerafdrukken worden gemaakt en het is voorbij. 30 Dagen zoveel genoten en plezier gehad.

Bij de Thaise grens worden we ook door vriendelijke mannen opgewacht. Formulier invullen, laten stempelen, foto maken, vingerafdrukken en een lachende medewerker vraagt waar we naar toe gaan. Nakhon Chaisri, zeggen we. He…hij gelooft ons niet. Op de fiets zeggen we nog. Ze blijven lachen om ons. Hoe oud bent U, kijk maar op ons paspoort. Ze vertellen aan hun collega’s en die moeten ook verbaasd lachen. Onmogelijk in dit land. Zij kunnen het echt niet. Te zwaar voor ze.

Na de grens is er een 7 Eleven. Daar geef ik mijn simkaart voor Cambodja weg. In de shop er vlak bij waarderen we de simkaart voor Thailand op voor de rest van de maand. We fietsen gelijk over asfalt. Toch kunnen we het niet laten om ook de zandweggetje en de kleipaden te nemen via Google maps, stukjes tussendoor. Heuvels om ons heen, boeren land met fruit boomgaarden. Licht op en neer totdat we weer op de geasfalteerde weg zijn. Die is ook gelijk een stuk heter fel in de zon zonder schaduw. Op de kruising nemen we gebakken kip en uitgebakken spekjes, een zakje sticky rijst erbij een shake van de supermarkt CM. We hebben het erg warm maar het is gelukkig nog maar 11 km naar onze volgende overnachting. Resort met zwembad. Wat…..een privé zwembad voor iedere 10 huisjes. Terras met leuke stoeltjes erbij, zijden overtrekken op bed. Kortom een luxe kamer. In het zwembad is ook een vierkante meter apart met streams om heerlijk bij te komen van 30 dagen Cambodja. Een restaurant en coffee shop op het terrein. Het resort is van een Chinees. Er zijn hier veel Chinese bedrijven langs de kant van de weg. Grote open loodsen waar containers geladen kunnen worden. Er wordt veel fruit hiervandaan naar China gebracht. Logan, watermeloen en mango. Aan de kant van de weg hangt het vol met uithangborden.