Kuilen, Kippen en Karaoke

Waar genieten we nu zo van in Laos? Het land is arm, het is echt nog een derde wereld land. Waarom zou je hier nu gaan fietsen?

Wat ons heel erg trekt zijn de mensen. Ze zijn bescheiden, lief, hartelijk en ontzettend blij met ons dat we hun land willen bezoeken. Ze laten dat ook merken.

Als we door de dorpjes rijden roepen ze ons vaak na. Als we in een dorpje iets eten onderweg krijgen we hartverwarmende reacties dat we hun restaurantje hebben gekozen. Ook al spreken we elkaars taal niet, de reacties liegen er niet om hoe graag ze je zien.

Gisteren fietsen we een prachtige route over landweggetjes, rode aarde, zandweggetjes veel kuilen ontwijkend. We zijn zo blij met de routes van Chris. Helemaal naar ons hart. We hadden een overtocht met een ferry. Een bamboo met houten vlot met overdekt stuk voor de kapitein en zijn personeel die geld ophaalt. Er kan ook een auto mee.

Je rijdt de helling af, wacht in de schaduw tot de boot aangelegd is en loopt de boot op met de fiets aan de hand. We werden door de dame die geld ophaalt al verwelkomd.

Ze helpt mijn fiets het eerste stukje weer op de oever op duwen. Ampasant wijst ze naar het straatje en zegt, Farang, American.

Als we boven onze blouse en shirt met mouwen uit doen loopt er een blonde man naar ons toe en hebben we een mooi gesprek. Hij is een Noor, getrouwd met een Laotiaanse vrouw en heeft het pand tegenover de aanlegplaats gekocht om er iets te beginnen van een restaurant en guesthouse. Een mooi plekje en in de omtrek van 25 km geen overnachtings mogelijkheid. Wel aantrekkelijk.

Als we bij het aanbevolen restaurant arriveren zijn de dames aan de afwas. Ze hebben een breakfast restaurant en er liggen een paar honderd soepkommen en borden omgekeerd te drogen. We kijken in de pannen. Er is dunne soep en dikke soep. De dunne is mo mie en ze schud haar hand van links naar rechts. De dikke soep lijkt een soort stew, donker bruin met veel botten en vlees en vet spek en wortel en ik denk aardappel. Een oude dame helpt me, pakt een bord en roert met de opschep lepel in de pan en laat zien wat er in zit. Ik proef een ondefinieerbaar uitziend stukje vlees. Heerlijke Pho, Vietnameesche soep.

Als ik bevestigend knik mag ik zelf opscheppen. We krijgen er sticky rijst bij en een bord met sla en verse groene kruiden. De 2 oudere dames zijn keurig in traditionele sarong netjes aangekleed, en komen tegenover ons zitten kijken hoe we eten. Ze lachen naar ons om ons op ons gemak te stellen. Als ons bord bijna leeg is brengen ze een nieuw vol bord maar dat hoeft niet. We hebben voldoende gegeten. Ze brengen cola en water. We gaan met elkaar op de foto en een van hen geeft me een zoen en ze lacht er verlegen bij. Normaal betaal je met Kippen maar we mogen niet betalen, zo blij zijn ze dat we bij hen kwamen eten. We hebben maar niet gezegd dat we 25 km gewacht hebben met ons ontbijt om hier te eten. We worden hartelijk uitgezwaaid.

Na een bocht en een hobbel paadje zien we in de verte 2 fietsers aankomen rijden. Wanda en Axel uit Brussel. We hebben een genoeglijk gesprek en delen gegevens en informatie. We sturen ze naar het genoemde restaurantje voor de soep.

Een heerlijk resort met zwembad waar we even ingaan en lekker lezen op de harde lig banken.

We slapen rond 9 uur met naast ons guesthouse, loeiharde karaoke. Dat is dan weer minder maar de rest is fantastisch.