Afscheid 22-12-2022

We bezoeken op de fiets nog wat Tempels.

De Wat Maharathat is een prachtig complex. We klimmen naar boven op de zeer hoge treden tot bovenin. In de toren staat een mooi tempeltje, beplakt met goud velletjes. Als de mensen iets heel erg vereren, plakken ze er heel dunne gouden velletjes op ter grote van 2 cm2.

Er is een community museum wat een indruk geeft van het leven hoe zich dat in het dorp afspeelt.

Ik heb voor de laatste rit een pick up truck geregeld om ons naar Uttaradit te brengen. We willen geen stress hebben vandaag en weer meer km rijden dan we gepland hebben. Dat gaat als volgt:

Ik zie in t resort een pick up staan, vraag en wijs of er iemand ons weg kan brengen.

Dan naar de manager van het resort bij de ingang. Ik druk op het belletje van de receptie. Hu hu...Hij schrikt wakker in zijn kamer naast de receptie.

Hij heeft rode ogen van de drank, dat was gisteren bij aankomst ook al zo. De vraag gesteld over het vervoer. Hij kijkt me aan en begrijpt het niet. Zijn vrouw komt erbij met de telefoon en spreekt het in in Google translate. Afijn, na 15 minuten later bellen ze iemand die hopelijk voor ons kan rijden. Die spreekt ook geen Engels en we hebben blijkbaar een heel raar verzoek.

Het blijkt te kunnen, prijs wordt afgesproken. Om 11 uur bij het resort.

Pf pf....wat een gedoe, handen en voetenwerk, translate van Google en voor elkaar.

Hij brengt ons om 11 uur naar Uttaradit met fietsen en bagage.

Als de fietsen in de bak moeten, worden ze neergelegd. Ze willen ze bovenop elkaar leggen, trappers op de spaken enz. Ik zie al visioenen van gebroken spaken en ander ongemak in de rijstvelden als we daar fietsen.

4-5 man is aan t helpen. Hans klimt in de bak en de fietsen worden keurig recht op naast elkaar gezet en vastgebonden. Hij oogst alom bewondering dat hij dat zo netjes voor elkaar krijgt. Ook de fietsen vastbinden met een touw is een heel toneelstuk. Wat de één net heeft vastgemaakt denkt een ander het beter te weten en haalt het weer los. Totdat Hans het touw pakt en alles op een goede stevige manier vast zet.

Dan naar het treinstation in Uttaradit. De chauffeur begrijpt het niet. Een plattegrond lezen kost ze moeite. We zeggen rijden maar en in het 50 km verder gelegen stadje wijzen we hem waar we afgezet willen worden.

Wij kopen een kaartje voor de volgende dag naar Pitsanulok.

We kijken naar de tijd en plaats voor Mathilde haar ticket. Er is maar 1 perron. Als er een trein uit de andere richting komt wordt het wissel gebruikt. Er rijden ongeveer 20 treinen per dag.

We hebben 1,5 km verder een resort waar we de bagage neerzetten en we even relaxen buiten op het terrasje.

Nog even een wandeling in de omgeving voor koffie en diner.

Bij het koffiestalletje drinken we de lekkerste cappuccino.

Er naast zit de schoenenrepaerateur met zijn vrouw schoenen te herstellen. Wat een werk is dat. Hij haalt de zolen van een smerig paar laarzen af. Trekt de stiksels los en zet er een paar nieuwe zolen onder. Daarna met de hand de stiksels opnieuw met de hand zetten. Schoenen poetsen en ze zijn weer als nieuw. Niet te geloven zulk mooi vakwerk. Wij hadden die schoenen al lang weggegooid, zo knap. Zijn vrouw is met een paar dames slippers bezig net sledehak, ook het stiksel helemaal vernieuwen.

Dan ons diner in een straat bij de rivier. Een net restaurantje met teakhouten tafels en stoelen.

Ook hier met translate van de menu's die aan de muur hangen de bestelling gedaan. Ze snapt het gelukkig.

Haar zoon van ongeveer 14 jaar is bezig in het restaurant. De gehele tijd dat wij er zijn, vult hij glaasjes water, kopjes thee, fanta in glaasjes met een rietje erin en zet ze neer in de familie tempeltjes ter ere van de voorouders en de Boedha's. Overal staat iets, op tafels, op plankjes en weet ik niet wat meer. Ontelbare glaasjes worden overal neergezet en de oude glaasjes weggehaald. Ik kijk mijn ogen uit. Als hij een pot met thee vult, vraag ik of we ook thee mogen.

Nee, dat kan niet. 't Is om neer te zetten ter verering.

Toch krijgen we een heerlijke pot met thee na afloop. We nemen om half negen afscheid van Mathilde