Champasak - Soukhouma - Ban Veunkhen

Heerlijk op de fiets, over kleine weggetjes. Maar we hebben een probleem. De pin automaat in Champasak werkt niet. Bij de Western Union werkt hij ook niet en we kunnen met de creditcard geen geld opnemen. We wachten een half uur tot de grote baas de ATM heeft opengemaakt, nagekeken, briefjes eruit heeft gehaald en getest heeft of hij werkt. En ja hoor. Hij krijgt er geld uit. Dat is hoopvol. De dame voor ons krijgt er geen geld uit. Wij hebben al met 3 pasjes geprobeerd en we zien op het scherm dat we onze bank moeten bellen. We hopen toch niet dat de passen geblokkeerd zijn door een paar keer proberen te pinnen. 2 jaar terug was dat ook het geval en we hebben vaker in Azië gestaan dat het niet lukte. We fietsen maar door. In het volgende stadje lukt het ook niet omdat beide ATM 's buiten werking zijn. De 2 banken in het stoffige stadje geven ook geen geld op onze creditcard. Het enige wat we nu doen is onze voorraad Thaise Baths wisselen voor Laotiaanse Kippen. Gelukkig wil de bank meewerken aan deze transactie. Wij erg opgelucht. We hadden nog omgerekend € 60,00. Als we zuinig zouden kunnen doen, is dat voldoende voor 2 dagen. Maar hoe zuidelijker we komen, hoe minder kans is er dat we nog kunnen pinnen. In een stadje geef je meestal veel meer geld uit. De koffie kan zomaar € 8,00 voor 2 kopjes zijn. Het eten in een stad is ook aanzienlijk duurder. In een dorpje betaal je voor 2 koffie maar € 1,00.

Gelukkig kunnen we weer vooruit met het nieuwe geld. Het lijkt wel of ze net gedrukt zijn. Ze ruiken nog naar de inkt.

In Ban Talad geef ik de tandenborstels en tandpasta aan een moeder met een gehandicapt zoontje. Hij is ongeveer 5 en al aan het wisselen. Hij ligt bij zijn moeder op schoot en heeft erg grote flaporen. Ik praat tegen hem en zegt dat hij zulke grote oren heeft, hij kirt van plezier.

Daarna fietsen we verder over de weg naar Soukhouma. Een zeer stoffig stadje met 3 guesthouses. We zijn er al eens eerder geweest en we vinden het eigenlijk niets. Nu valt het reuze mee. We hebben een mooie kamer in een resort, 500 meter van de hoofdstraat. Er is een grote nieuwe markt. Binnenin de markt zijn goederen, sportkleding traditionele geweven sarongs en jasjes erbij, goud en zilver shops en schoenen. Buitenom verkopen de mensen uit de omgeving groenten en fruit uit hun tuintjes.

Bij gebrek aan een restaurant dat open is nemen we lekkere hapjes mee van de markt voor ons diner. Gebakken spekjes, kip van gril en een heerlijke bak met salade en kruiden en een eitje en tomaat en komkommer. Zakje dressing erbij. Het smaakte heerlijk. In het Guesthouse kunnen we koffie en thee maken. Heel lieve mensen.

's Morgens worden we gewekt door de Monnik in de Tempel. Hij vertelt het laatste nieuws, wie er dood is en wie er geboren is.

Wat er gaat gebeuren die dag. Het gaat zo een tijdje door.

Wij hebben yoghurt met muesli en mango. Op de markt kopen we een soort oliebollen. Ik zeg het een paar keer hardop hoe ze heten. Oliebol. Moeilijk hoor voor een Laotiaan maar we hebben erg veel plezier.

Onderweg langs de Mekong, alleen aarden, stoffige weggetjes, komen we bij een Tempel feest. De buurtgenoten hebben hun mooiste kleding aan en zitten op matjes te eten. Breakfast zeggen ze. Of we mee eten. Ik doe mijn sarong en sjaal aan en we krijgen een matje en een serveerschaal met kleine gerechtjes. Het smaakt goed. Sommige schaaltjes zijn erg pittig. De monniken hebben familiedag en vertellen ons wat er gaande is. Heel leuk om dat mee te maken. Vandaar nemen we een trek pontje over een kleine rivier en daarna de ferry naar het eiland. Geen auto te bekennen op het eiland. Met de ferry kun je alleen met de brommer over steken. Daarna een heerlijk rustig weggetje achter en door de tuinen van de dorpsbewoners. Veel rijstvelden maar aan de andere kant van het eiland geen ferry om verder naar andere eilandjes te gaan. We moeten een stukje terug en daar zien we een veerboot liggen die ons over brengt naar de vaste wal. Daarna zijn het heel stoffige weggetjes achter de huizen. Alle kinderen en ouders rennen naar de weg om ons gedag te zeggen. Je wordt er vanzelf vrolijk van. In het volgende stadje is een guesthouse waar we onze intrek in nemen. Een dokter en apotheek die een guesthouse hebben. Voor ons de ferry voor auto's naar de overzijde. 2 restaurants 2 km verderop en een markt. We komen de tijd wel door tot we gaan slapen.