Tha U-then- Thakhek, Laos

's Morgens vroeg is het een gekakel van jewelste. Geen hanen dit keer maar een markt onder onze neus op de boulevard van Tha U-Then. 's Nachts kwamen er al veel busjes met hun waren aan en parkeerden op een plekje waar ze willen staan. Veel etenswaren, klaargemaakt eten, zoals bbq chicken, banaan gegrild, grote garnalen en fruit en groenten.

Bij de immigration komt de boot met Laotianen aan op de oever. Ze moeten over en groen stukje kunstgras hun voeten ontsmetten. Douane en politie met hond controleren steeks gewijs wat er in de manden met te verkopen spullen zit.

Dat is veel local food uit Laos zoals, kikkers, ratten, insecten, groenten en pinda's, oesterzwammen en ander producten uit de jungle. Ze zitten 2e rang achter de Thaise stalletjes. Zodra ze een plekje hebben en hun manden neer hebben gezet worden ze bestormd door kopers.

Ze zien er armer uit dan de Thai maar niet zo erg als jaren geleden. Toen vonden we het veel schrijnerder om er naar te kijken.

We hebben een luxe brunch vanmorgen. Geperste sinaasappelen, koffie uit een zakje en bbq scrimps.

We hebben de sleutel nog van het huisje en kunnen lekker zitten en na afloop onze handen wassen.

We proberen bij de bank nog geld te wisselen in dollars maar, sorry, no have dollars.

Dan op weg over de weg 212 die verbreed wordt naar 6 baans. Aan iedere zijde is er 1 meter puin en zand aangereden om er elk 2 banen bij te maken. Er ligt ook veel zand. Ik probeer me nog staande te houden maar val omdat mijn voorwiel weg glijdt. Ik val en mijn scheenbeen schuurt langs mijn trapper. Een flinke snee, gelukkig alleen huid maar ik zie wel mijn scheenbeenbot zitten. Wat een dun velletje. De ambulance rijdt net voorbij en stopt en verbindt mijn been. 1 km terug is het hospitaal. Daar wordt het netjes schoongemaakt en verbonden. Ik krijg nog een Tetanus prik. De mijne was 10 jaar geleden en de dokter vond het beter er nog één te geven. Het zal met 14 dagen genezen zegt ze. Iedere dag schoonmaken en betadine erop en nieuw verband. Niet nat maken en niet zwemmen.

Dat wordt een streep door de rekening, ik droomde van een zwembad in Pakse en de kruidensauna in het hotel daar. Gelukkig mag ik wel bewegen en fietsen is niet erg. We gaan verder en ik doe uiterst voorzichtig over het zand. De Friendshipsbridge over met een local in zijn auto. Fietsen mag daar niet.

Daarna nog 16 km naar Thaekhek. Thakhek is een oud Frans stadje met koloniale huizen die nu verbouwd zijn als hotel. Veel Franse invloeden zoals wijn, baquettes en steaks en burgers. We zien gelijk veel westerlingen hier. Een relaxte sfeer. Ik eet een heerlijke masamancurry en Hans fried Rice with pineapple.