Pak Khat, Pakkhatrimkhong gh - Bueng Kan, hotel aa

De pizza van mr. House had ik me al 3 maanden op verheugd toen ik me aan het voorbereiden was op deze reis. Daar wil ik naar toe, dacht ik. Of je voorbereidingen altijd succesvol zijn klopt niet altijd. Er kan zoveel anders gaan. Je bent aan het fietsen en soms wil je niet meer verder en zoek je iets in die omgeving waar je op dat moment stopt. Daar heb je dan net niet die plekjes voorhanden die zo speciaal zijn en door andere reizigers of de Trotter of Lonelyplanet aanbevolen worden.

Dit keer stond er aan de weg al diverse malen een bord met mr. House, hotel, een zwemmend mannetje en Italiaanse Pizza's.

Dan is het alleen de borden volgen omdat je weet dat je hierover al gelezen hebt en het een mooie plek is.

We konden er zwemmen, een heerlijk rustige tuin. Alleen erg koud water, maar wij zijn wat gewend door in de zomer 's morgens in zee te zwemmen. Dan duurt het toch langer eer je door bent. Het water is als je door bent heerlijk fris na zo'n lange rit. De pizza, speciaal, in houtoven gebakken heerlijk. De rode wijn in mooie grote wijnglazen verrukkelijk. We zaten op het terras aan de Mekong met ondergaande zon. Hoe mooi wil en kan je het hebben. We kregen een dessert van het huis. Een klein glaasje crème met aardbeien mouse erop. Na, een lekkere cappuccino. Iets verder langs de Mekong hadden we ons huisje. Pakkhatrimkhong resort. Nog iets verder waren een paar restaurantjes met tafeltjes aan de boulevard. Een heel mooi plekje, lekker rustig.

21 december fietsen we over weg 3004 en 3013, beiden erg rustige wegen die glooiend op en neer, maar gelukkig nergens stijl naar Bueng Kan gaan. Mooie natuur om ons heen. We zien veel tomaten langs de rivier, een fabriek waar de tomaten verwerkt worden, langs de kant bakken met tomaten die net geplukt zijn, zand en grindfabrieken. Soms rijden er een hoop vrachtauto's met zand en grind en dan stoft het enorm. Iedereen is verrast dat ze farangen op de fietsen zien en zwaaien enthousiast en roepen, falang, falang. Zo heerlijk om hierte zijn en van alles en iedereen te genieten.

Onderweg ook veel rubber plantages, potjes aan de rubberboom met een gootje ernaar toe waar de rubber door loopt. Als het potje vol is zie je een witte bol erboven uitsteken. Bij de rubber fabriek zie je heel hoog opgestapelde bollen rubber liggen om te verwerken.

We zijn in Kanchanaburi bij een plekje geweest waar de dorpelingen het rubber verwerkten. Wat een werk is dat. Spoelen in bakken zodat het vierkanten worden, dan worden er plakken van gesneden, die worden geperst en nogmaals tot een dunne lap geperst. Daarna hangen ze ze aan de waslijn te drogen.

Bueng Kan is een redelijk stadje, een grote boulevard en op zaterdagavond een grote markt. We eten hotpot.

Het is een speciaal restaurant voor hotpot. Een gat in de tafel waar een stenen pot met houtskool in gaat. Daaromheen een ijzeren ring, daarbovenop een pan met in het midden een plek om vlees op te roosteren. De buitenrand vul je met een theeketel waar bouillon in zit.

Je krijgt 2 schaaltjes met vlees en vis en een eitje. Een schaal met Chinese kool, wortel, groen blad, kruiden en glasnoodles. Met een spekjes maak je het rooster vettig en kun je je plakjes vlees erop leggen totdat ze gaar zijn. Een schaaltje hete chilisaus en een schaaltje zoute ketjap erbij. We hadden 2 x smal besteld en kregen het niet op. De mensen om ons heen bleven eten en bestellen. Hans is nog niet niet naar de kapper geweest, hij ging net sluiten toen we er langs gingen.