Kanchanaburi- Ban Pong 65 km

11 december

Kanchanaburi – Ban Pong, 65 km

’s Morgens worden we al vroeg wakker omdat de buren een paar kamers verder buiten zitten te praten en roken. Het is nog voor 6 uur en ik vraag netjes of ze stiller kunnen zijn. Na een kwartier gaat Mathilde naar buiten om de buren tot stilte te manen maar we zijn alle drie klaar wakker. Dan maar douchen en op pad. Ban Pong wordt de volgende halte. Chris heeft een aantal leuke plekjes geadviseerd. Er zijn daar authentieke poppen voorstellingen, de oudste in Thailand en erg bijzonder in het theater. We hebben weer een mooie tocht maar besluiten niet meer de off road weggetjes te nemen omdat we willen doorrijden. Ook niet meer de dirt road langs de spoorlijn omdat daar waarschijnlijk gesnoeide takken met doornen liggen, vanwege de lekke banden. Mijn bidon heb ik weer terug bij het stalletje op de nightmarket waar we het laatste hebben gegeten. De jongen ziet ons en geeft mijn fles, schoon gewassen. We hebben spontaan besloten om daar weer te eten. De route naar Ban Pong gaat grotendeels langs een kanaal. We krijgen er weer 2 lekke banden die we gelukkig niet ver van waar we zijn kunnen laten plakken. In Ban Pong worden we ontvangen door de toeristen politie. Als we aan komen rijden komen ze snel uit hun kantoortje, pet op en vragen waar we naar toe gaan. Eentje heeft super glimmende lak schoenen aan. Ze proberen ons te helpen om een guesthouse te zoeken op hun telefoon. Het gewenste Simpel River Guesthouse kunnen ze niet vinden. We staan er al 15 minuten en zij blijven maar uitleggen hoe we naar het station moeten. Een stukje de weg oversteken en nog wat aan wijzigingen. 850 meter maar. We kunnen de andere dag om 9 uur de trein naar Hua Hin nemen. Een ander guesthouse in de buurt van het station in een rustig steegje kunnen we niet vinden. Zou op een farm moeten zijn. Ook de mensen die in het steegje buiten zitten kunnen ons niet helpen. Dan richting naar de rivier, onderweg vragen we het bij de Lotto verkoopster. Wait, zegt ze en ze belt en even later komt er iemand op een brommertje van het Nine Cafe ons ophalen. Als er geen guesthouse in de naam staat weten we ook niet dat ze er ook kamers hebben. Op internet hadden we deze ook gemist. We zijn flink bezweet en drinken er op het terras aan de rivier heerlijke koffie en nemen er een stukje heerlijke taart. Bij het tassen uitpakken heeft Hans een lekke band. Gelukkig is er niet ver er vandaan iemand die hem kan plakken. Door alle rompslomp eten we op het terras aan de rivier. We willen niet meer de stad in. Als we na het eten de fietsen checken is er nog een lekke band. De jongen die hem plakt snapt er niets van als Hans met een andere fiets komt. De eerste keer hoefde hij niet te betalen en nu 40 bath. Hij wil ook met Hans en fiets op de foto. Kan hij showen aan zijn vrienden en familie dat hij een Farang geholpen heeft. Iedereen wil met ons op de foto. Dat maakt het zo leuk in Azië, de mensen waarderen het zo als je met hun praat ook versta je elkaar helemaal niet. Gewoon lachen en vriendelijk zijn is het motto. Problemen zijn er niet, die worden altijd opgelost. De voorstelling in het theater hebben we niet meer gezien, we zijn vroeg naar bed gegaan.